Pustynia w Mieście » Czytania z dnia
Czytania z dnia 2017-03-27
Chcesz znaleźć czytania liturgiczne na wybrany dzień? Wybierz datę i znajdź czytania z dnia.
« Czytanie na poprzedni dzień || Czytanie na nastepny dzień »
Cykl niedzielny czytań: A, Cykl powszedni czytań: I
Czytania z dnia
- I czytanie: Iz 65,17-21
- Psalm: Ps 30,2.4-6.11-12a.13b
- Aklamacja: Ps 130,5.7
- Ewangelia: J 4,43-54
- Komentarz
Czytania z dnia
Albowiem oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów ani na myśl one nie przyjdą. Przeciwnie, będzie radość i wesele na zawsze z tego, co Ja stworzę; bo oto Ja uczynię z Jerozolimy wesele i z jej ludu - radość. Rozweselę się z Jerozolimy i rozraduję się z jej ludu. Już się nie usłyszy w niej odgłosów płaczu ni krzyku narzekania. Nie będzie już w niej niemowlęcia, mającego żyć tylko kilka dni, ani starca, który by nie dopełnił swych lat; bo najmłodszy umrze jako stuletni, a nie osiągnąć stu lat będzie znakiem klątwy. Zbudują domy i mieszkać w nich będą, zasadzą winnice i będą jedli z nich owoce.
REFREN: Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś
Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś
i nie pozwoliłeś mym wrogom naśmiewać się ze mnie.
Panie, mój Boże, z krainy umarłych wywołałeś moją duszę
i ocaliłeś mi życie spośród schodzących do grobu.
śpiewajcie psalm wszyscy miłujący Pana
i pamiętajcie o Jego świętości.
Gniew Jego trwa tylko przez chwilę,
a Jego łaska przez całe życie.
Płacz nadchodzi z wieczora, a rankiem wesele.
Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną,
Panie, bądź moją pomocą.
Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament;
Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki.
Pokładam nadzieję w Panu i w Jego słowie, u Pana bowiem jest łaska i obfite odkupienie.
Ewangelia: J 4,43-54
Po dwóch dniach wyszedł stamtąd do Galilei. Jezus wprawdzie sam stwierdził, że prorok nie doznaje czci we własnej ojczyźnie. Kiedy jednak przybył do Galilei, Galilejczycy przyjęli Go, ponieważ widzieli wszystko, co uczynił w Jerozolimie w czasie świąt. I oni bowiem przybyli na święto. Następnie przybył powtórnie do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. A w Kafarnaum mieszkał pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i uzdrowił jego syna: był on bowiem już umierający. Jezus rzekł do niego: Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, nie uwierzycie. Powiedział do Niego urzędnik królewski: Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko. Rzekł do niego Jezus: Idź, syn twój żyje. Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i szedł z powrotem. A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, o której mu się polepszyło. Rzekli mu: Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka. Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, o której Jezus rzekł do niego: Syn twój żyje. I uwierzył on sam i cała jego rodzina. Ten już drugi znak uczynił Jezus od chwili przybycia z Judei do Galilei.
„Nadzieja oznacza, by nie tracić ducha, gdy sprawy wyglądają beznadziejnie — inaczej nie jest żadną cnotą. Wiara oznacza zaś wiarę w niewiarygodne — w przeciwnym razie nie jest żadną cnotą” — pisze Chesterton.
Czy urzędnik królewski był człowiekiem naiwnym? Prosił Jezusa, by przyszedł uzdrowić jego syna, a Jezus powiedział tylko jedno zdanie: „Idź, syn twój żyje!”. Urzędnik od razu, bez najmniejszych nawet wątpliwości, uwierzył...
Ksiądz Jan Twardowski twierdził, że bardzo ważne jest odróżnienie wiary „dziecięcej” od wiary „dziecinnej” — czyli od wiary naiwnej i niedojrzałej. Podstawą wiary dziecięcej jest świadomość, że człowiek jest dzieckiem Boga.
ks. Eugeniusz Burzyk
| 86 dzień roku | 281 dni do końca roku |
| MARZEC 2017 | |
| 27 | |
| PONIEDZIAŁEK | |
| Lidia, Ernest, Jan | |
LOGOWANIE
O WSPÓLNOCIE
AKTUALNOŚCI
ŻYCIE KOŚCIOŁA
CZYTELNIA
ks. Andrea Ciucci, ks. Paolo Sartor
Świętość to dziwna sprawa: mieszanka heroizmu i codzienności, wyjątkowych gestów oraz banalnych faktów. Pewne jest to, że kiedy Bóg, „jedyny Święty”, znajduje dom w życiu pewnych osób, osiągają one pełnię swojego człowieczeństwa, stają się prawdziwymi ludźmi. Prawdziwy staje się także pokarm; przestaje być idolem, któremu poświęcamy uwagę i namiętności, lecz staje się narzędziem wzrastania w naśladowaniu Pana.
